Van Motorpak naar Raceoverall: Camil’s Circuitavontuur

13 jaar geleden had ik geen idee dat je ooit zelf over een circuit kon scheuren. Als kind leek dat iets voor professionals, ver weg van mijn wereld.

Mijn stiefvader had een motorzaak waar een rijschool bij inzat en op een avond moesten de lesmotoren naar binnen. Ik was 15 en dacht: laat ik helpen. Maar toen ik een motor wilde verplaatsen, zei ik al twijfelend tegen mijn moeder dat dit misschien geen goed idee was — en ik had gelijk.

Ik had nog nooit een zware motor vastgehouden, en dat was te merken. Ik verloor mijn evenwicht, de motor viel om… en nam meteen drie andere motoren mee in een perfecte domino-reactie. De volgende dag ben ik meteen naar de eigenaar van de rijschool gegaan om mijn excuses aan te bieden en te vragen of ik iets kon doen om de schade te vergoeden. Gelukkig viel de schade mee, en hij zei:

“Misschien wordt het tijd dat je wat motorbeheersing leert.”

Zo begon het allemaal. Met een oud motorpak, dikke schoenen, een helm, en een Honda CBF 500cc kreeg ik mijn eerste rijles. 30 km/u voelde toen al als supersnel. Ik kon me toen nog niet voorstellen dat mensen 300 km/u reden.

Na een paar AVB-lessen werd duidelijk dat ik gevoel had voor motorrijden. Ik draaide met gemak achtjes met één hand. Omdat het zo goed ging, mocht ik mee naar een rijvaardigheidstraining op het circuit. Daar leerde ik racelijnen en zithouding. Op dag één reed ik al flink door op een 125cc racer, zó hard dat de instructeur me terugzette op een lesmotor — de 125cc vond hij te risicovol voor mijn tempo. Op die lesmotor reed ik al snel met de voetsteunen over het asfalt.

Toen ik 16 werd, gaven mijn ouders me een 600cc racer om mijn racelicentie te behalen. Tijdens die cursus ging het meteen goed mis: ik was zó zenuwachtig dat ik vergat te tanken en crashte ook nog eens. Alles wat mis kon gaan, gebeurde die dag.

Maar: ik haalde mijn racelicentie en begon te racen in de Zomeravondcompetitie. Na een aantal races werd ik al snel gevraagd om anderen les te geven. En dat bleek misschien nog wel leuker dan racen zelf. Ik vond het geweldig om mijn passie te delen en anderen te helpen groeien op de motor.

Op een dag kreeg ik de kans om eens in een raceauto te stappen. Geen simulatie, geen kart, maar echt werk — een volwaardige circuitauto. En wauw… dat gevoel van in de stoel gedrukt worden, de balans in de bochten, de precisie die nodig is om een apex te raken — ik was meteen verkocht. Net als toen ik 15 was, wist ik: dit wordt mijn nieuwe avontuur.

Waar ik op de motor alles vanuit mijn hele lichaam deed, was het autoracen een totaal andere uitdaging. Het draait om vloeiend sturen, perfect remmen, en met het juiste gevoel gas geven. En hoewel ik dacht dat ik alles wel kende van racelijnen, rempunten en snelheid, bleek dat voor het racen in een auto toch wel anders. En juist dat maakte het zo leuk.

Mijn ervaring op de motor hielp me, maar ik moest ook oude gewoontes loslaten. Want in een auto gelden andere wetten — en ook daar moest ik respect voor krijgen.

Inmiddels geef ik ook instructie in de autosport, en dat is misschien wel het mooiste wat er is. Ik weet hoe het voelt om zenuwachtig in een auto te stappen, hoe het is om iets voor het eerst te proberen, en hoe verslavend het kan zijn als je je grenzen verlegt.

Of je nu begint op twee wielen of vier — het draait om passie, lef en de wil om te leren. En het mooie is: er is altijd een volgende stap.

🚀 Tot op het circuit!